Συνεργαστείτε, γιατί χανόμαστε

«Που Σάββατον ως Σάββατον, ελύτζιασεν ο κέλης» (Κυπριακή παροιμία).

Ένα από τα μηνύματα αυτής της Κυπριακής παροιμίας είναι -με αλληγορικό τρόπο- πως οι συνεχείς αναβολές χαλάνε το πρόγραμμα.  Από το «Αστο γι’ αργότερα», του πρώην πρωθυπουργού (σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών του) στο «Λεφτά υπάρχουν» του σημερινού.  Ευτυχώς σήμερα, στις πολιτισμένες χώρες, οι διαφορές τέτοιου τύπου λύνονται με υποσχέσεις για ανάπτυξη και όχι με τα όπλα, διότι μερικές δεκαετίες πριν ίσως να είχαμε δυσάρεστες εξελίξεις. 

Έχουμε εξελιχθεί από το «1-1-4», στο «Λεφτά υπάρχουν».  Και λεφτά πρέπει να υπάρχουν εξ’ ορισμού, καθώς για να μπορέσει ο οιοσδήποτε κυβερνητικός συνασπισμός να αποπληρώσει τα δάνεια που έχουν συσσωρευτεί μετά από τόσα χρόνια «επενδύσεων» από κάπου θα πρέπει να τα βρει.  Πληθώρα δανείων έχουν δοθεί στην Ελλάδα από τον Β΄ Παγκόσμιο, πριν και κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης (π.χ. σχέδιο Μάρσαλ, Ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις) προκειμένου να επενδυθούν στην Ελληνική οικονομία.

Έχουν γίνει πολλά βήματα προς τον εξευρωπαϊσμό της Ελλάδας, και τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων της.  Παρά ταύτα, το «αστο γι αργότερα» μπροστά στο φάσμα του πολιτικού κόστους ίσως να χαρακτηρίζει την φιλοσοφία του πολιτικού συστήματος.  Ειδικότερα όσον αφορά τις σημαντικές αποφάσεις -και την υλοποίησή τους:  Από τις προηγούμενες εκλογές, και για αρκετό καιρό ακόμη, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να παράγουν έργο, επιβλεπόμενο από τους δανειστές μας για να αποπληρώσουμε τα δάνειά μας και μέσω των αποπληρωμών να εξασφαλίσουμε τη δυνατότητα για μια αξιοπρεπέστερη ζωή.

Στον τομέα της ακίνητης περιουσίας για παράδειγμα, τα μεταλλεία χρυσού της Χαλκιδικής ρημάζουν εδώ και δεκαετίες, κοιτάσματα υδρογονανθράκων υποτίθεται πως υπάρχουν και στο Αιγαίο και στο Ιόνιο, κοιτάσματα ραδιενεργών πρώτων υλών ίσως υπάρχουν στα βουνά στα σύνορα με Βουλγαρία και Σκόπια.  Μπορεί τα παραδείγματα αυτά να ακούγονται κάπως υπερβολικά, αλλά υποτίθεται πως το Κράτος έχει μία ακίνητη περιουσία της τάξης των €300 δισ.  Και δεν είμαι σίγουρος εάν μέσα σ’ αυτήν την τάξη μεγέθους περιλαμβάνονται τα ορυχεία και τα εν δυνάμει κοιτάσματα της χώρας (κατά το Βρετανικό Δίκαιο ο όρος «Ανάπτυξη Ακινήτων» -Real Estate Development- περιλαμβάνει και τις διαδικασίες εξόρυξης επί της γης).

Το γκολφ της Αφάντου στη Ρόδο, όπως και οι Αλυκές Αναβύσσου είναι δύο παραδείγματα που ενώ υπάρχει η βούληση να αναπτυχθούν, εδώ και δεκαετίες δεν αναπτύσσονται, για διάφορους λόγους.  Ένας από τους οποίους είναι πως οι απαλλοτριώσεις έχουν γίνει πριν από δεκαετίες και οι λόγοι των απαλλοτριώσεων έχουν παρέλθει.  Ως αποτέλεσμα, οι πρώην ιδιοκτήτες τους τα διεκδικούν.  Αλλά αυτός είναι ένας από τους πολλούς λόγους που συντρέχουν και αποτελούν τροχοπέδη για την ανάπτυξή τους.

Όσον αφορά τα Δημόσια προς Ανάπτυξη οικόπεδα, όταν κάποιος περιμένει έσοδα από την πώληση του «δικαιώματος ανάπτυξης» ή του «δικαιώματος της επιφάνειας» αύριο, τότε σήμερα ή μάλλον από χθες πρέπει να έχει ήδη ξεκαθαρίσει για κάθε ένα ακίνητο εντεταγμένο στο σχέδιο αξιοποίησης τουλάχιστον το θεσμικό, το νομικό, το ιδιοκτησιακό, το χωροταξικό, το πολεοδομικό, κ.ά. καθεστώς.

Είναι αναγκαία προϋπόθεση για έναν επενδυτή ένα ομαλό και χωρίς περιττό ρίσκο επενδυτικό περιβάλλον.  Το ρίσκο, λόγω του χρόνου που χρειάζεται για την ωρίμανση μίας τέτοιας επένδυσης, ορίζεται και από τη συνέπεια του νομοθετικού πλαισίου και τη συνέχεια των νομοθετημάτων.

Επομένως, είναι αναγκαία τόσο η συναίνεση ως προς τα βασικά των πολιτικών κομμάτων όσο και η μέγιστη δυνατή κοινωνική συναίνεση.  Διότι, θα αξιοποιηθεί Δημόσια, και ουχί ιδιωτική, Ακίνητη Περιουσία.  Και το περίεργο είναι πως οι δύο βασικές πολιτικές παρατάξεις ακόμη και σήμερα, τρία χρόνια μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης (θεωρώντας πως η κρίση άρχισε το 2008), και δύο μετά τις πρόωρες εκλογές, δεν έχουν παρουσιάσει ένα κοινά αποδεκτό, συντεταγμένο και συνολικό σχέδιο για την αξιοποίηση της Δημόσιας Ακίνητης περιουσίας.

Λέγεται -και ορθώς- ότι η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες.  Σήμερα η κοινωνία είναι πολύ πιο δεκτική σε προτάσεις αξιοποίησης της Δημόσιας (τουλάχιστον) ακίνητης περιουσίας, από ό,τι πριν από λίγα χρόνια.  Και αυτή η «ανοχή» ίσως εκλείψει μετά από λίγο.  Πρέπει, λοιπόν, έως τότε να έχουν μπει τα θεμέλια, με την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κοινωνική συναίνεση, για την αξιοποίηση της Δημόσιας Ακίνητης Περιουσίας, έτσι ώστε να διασφαλιστούν από τα οφέλη της οι επόμενες γενιές -οι σημερινές ίσως να μην προλάβουν.

Από την αξίωση του λαού για δημοκρατική ομαλότητα που εκφράστηκε με το σύνθημα ένα-ένα-τέσσερα, θα πρέπει να μπορέσουμε να προτάξουμε με την ίδια επιτακτικότητα μια διαφορετική «επαναστατική» απαίτηση προς το πολιτικό σύστημα: «Συνεργαστείτε, γιατί χανόμαστε».  Αυτή είναι η επανάσταση του σήμερα.  Χωρίς συνεργασία, και τη στοιχειώδη συναντίληψη που αυτή προϋποθέτει, δεν νομίζω πως θα μπορέσουμε να επιτύχουμε στην απρόσκοπτη ανάπτυξη της Δημόσιας Ακίνητης Περιουσίας.

Capital.gr, 26/05/2011