Μία πρόταση για τη λειτουργία του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων

«Καθώς η περίπτωσή μας είναι νέα, πρέπει να σκεφτούμε και να δράσουμε εκ νέου.» (Α. Lincoln, 1809-1865)

Σύμφωνα με τον Εφαρμοστικό νόμο, το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου βαίνει προς τη σύστασή του. Μαθαίνουμε ότι θα διοικείται από 5μελές διοικητικό συμβούλιο, που ανακοινώθηκε στις 11 Ιουλίου. Στις συνεδριάσεις του θα παρίστανται, ως παρατηρητές, δύο εκπρόσωποι των κρατών-μελών της Ευρωζώνης.

Αποκλειστικός του στόχος είναι η αξιοποίηση των περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου και των Δημοσίων Επιχειρήσεων, το μετοχικό κεφάλαιο των οποίων ανήκει εξ ολοκλήρου, άμεσα ή έμμεσα, στο δημόσιο ή σε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου.

Σχετικά με την Ιδιωτική Ακίνητη Περιουσία του Δημοσίου, οι ρυθμίσεις και τα προνόμια που δίνονται στο Ταμείο είναι μοναδικά. Παραδείγματος χάρη, ένα ακίνητο μπορεί να απαλλαχθεί από πάσης φύσης εμπλοκές. Σε άλλες, πάλι περιπτώσεις, το κράτος αποκτά τη δυνατότητα να χωροθετεί και να εντάσσει δικά του ακίνητα στο σχέδιο πόλης.

Τα «προνόμια» αυτού του είδους δεν είναι υπερβολικά, όπως ενδεχομένως θα υποστήριζαν κάποιοι. Πολύ περισσότερο, συνιστούν αναγκαίες -αν όχι βασικές- προϋποθέσεις, έτσι ώστε ένας ξένος επενδυτής να αποφασίσει, σήμερα, να επενδύσει το κεφάλαιό του σε ένα έργο ανάπτυξης ακινήτων στην ελληνική οικονομία. Η υπερβολή έγκειται στα προβλήματα που θα προκύψουν, αν τηρηθούν αδιαφανείς διαδικασίες προς εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το Κοινό Οφελος.

Για τον κλάδο Ανάπτυξης Ακινήτων, η διάθεση Δημόσιας Ακίνητης Περιουσίας στην αγορά είναι μονόδρομος. Διότι, αν η Δημόσια Περιουσία δεν ενταχθεί σε ένα γενικότερο Σχέδιο Ανάπτυξης Ακινήτων (Real Estate Development Plan), δεν θα υπάρξει η δυνατότητα να γίνουν στρατηγικά έργα Ανάπτυξης Ακινήτων, τόσο στην Αθήνα όσο και την περιφέρεια.

Η πώληση, και μόνον, ακίνητης περιουσίας σε ξένους επενδυτές, με καλλίτερους, ίσως, πολεοδομικούς όρους σε σχέση με κοντινά ιδιωτικά ακίνητα, δημιουργεί: (1) υπεραξία για τη Δημόσια Ακίνητη Περιουσία -μεγαλύτερη οικονομική αξία από εκείνη που είχε προηγουμένως, και (2) αναπτυξιακή προοπτική για μία περιοχή. (Θα πρέπει, όμως, να τονίσουμε ότι η διάθεση της επικαρπίας ή της επιφάνειας ενός ακινήτου προς αξιοποίηση για πεπερασμένο χρονικό διάστημα ίσως να είναι μια πολύ καλλίτερη συνθήκη αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας.)

Οι τελικές αποφάσεις για το τίμημα της πώλησης / αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας δεν είναι δυνατό να παίρνονται από ένα διοικητικό συμβούλιο (Δ.Σ.), ή από έναν άνθρωπο. Κι αυτό γιατί -όσο διευρυμένη συναίνεση και να προκύψει μεταξύ των πολιτικών κομμάτων σε σχέση με τα πρόσωπα που θα το στελεχώνουν- μετά τη θητεία του Ταμείου, υπάρχει η πιθανότητα να προκύψουν προβλήματα νομικής φύσης για όποιον ιδιώτη βάλει την υπογραφή του. Οιαδήποτε απόφαση -τουλάχιστον για την πώληση Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου- του Ταμείου επιβάλλεται να έχει την έγκριση της ελληνικής Βουλής.

Μία πρόταση θα ήταν: ο πρόεδρος ή ο διευθύνων σύμβουλος του Ταμείου να παρουσιάζουν συγκεκριμένο επιχειρηματικό σχέδιο (business plan), χρονοδιάγραμμα εφαρμογής επενδυτικού σχεδίου του αγοραστή και μελέτη για το τίμημα που θα εισπραχθεί από κάθε ακίνητο είτε απευθείας στη Βουλή ή σε μία διυπουργική (ή διακομματική) επιτροπή η οποία να αναλάβει τη διευθέτηση των διαδικασιών για έγκριση από τη Βουλή.

Τα κόμματα θα πρέπει να είναι αυτά που θα αποφασίζουνε μεταξύ τους εάν χρειάζεται απλή ή αυξημένη πλειοψηφία, ανά περίπτωση. Με αυτόν τον τρόπο -και σύμφωνα με το πολίτευμά μας- διασφαλίζεται η διαφάνεια της διαδικασίας και η νομιμοποίησή της. Ειδάλλως, η διαδικασία αυτή καθεαυτή ενδέχεται να γίνει προβληματική.

Μας δίδεται μία μεγάλη ευκαιρία για την ορθολογιστική και αποτελεσματική διαχείριση της περιουσίας μας. Ας την αξιοποιήσουμε!

ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 16/07/2011